Stop de genocide in Palestina.

Het hoeft geen betoog dat we de terreur van Hamas zwaar veroordelen. Uiteraard is ook elke Israëlische dode er één te veel. Maar het is voor onze wereldleiders vanzelfsprekend om het 'recht op verzet' te verdedigen, de Israëlische vlag te hijsen, de president te knuffelen... Terwijl die verontwaardiging uitblijft wanneer een veelvoud aan Palestijnse kinderen sterft, oorlogsmisdaden zich opstapelen, miljoenen mensen afgesneden worden van water, elektriciteit en medische hulp.

Je krijgt in België minder kritiek wanneer je mensen adviseert om in oorlogswapens te beleggen, dan wanneer je je solidariteit met Palestina toont. Dus wij kunnen niet anders dan een heel duidelijk standpunt innemen: stop de genocide in Palestina.

We zijn met ons hart bij al onze vrijwilligers, vrienden en collega’s die dagelijks geconfronteerd worden met het extreme geweld in hun thuisland.

We rouwen mee, met de dood van elke man, vrouw en kind. Iedere vriend, buur, broer of zus die men verliest. 

We denken aan iedereen die weet wat voor invloed genocide heeft, aan iedereen die dit (collectief) trauma bij elk beeld uit Gaza herbeleeft. 

We krijgen voortdurend verhalen binnen; iedereen verliest dierbaren alsof het een afvalrace is. Mensen voelen zich machteloos, kunnen moeilijk contact houden, begrijpen niet waarom er zo weinig aandacht is voor het lot van Palestijnen.

Daarom spreken we ons expliciet uit. We weigeren om mee te doen met de ontmenselijking van een gehele bevolkingsgroep.

Wanneer politici systematisch over ‘terroristen’, ‘illegalen’ en ‘vluchtelingen’ spreken. Wanneer er een onderscheid gemaakt wordt tussen kinderen; wie is slachtoffer, wie collateral damage? Wanneer men van de ene partij barbaren maakt, en de andere ‘de kant van het licht’ noemt… Dan gaat men volledig voorbij aan het mens-zijn van alle betrokkenen. En verzwakt dit de aandacht voor de ontelbare onschuldige mannen, vrouwen en kinderen die elk uur, elke minuut vallen.

Want taal is macht: veralgemening en ontmenselijking creëren het beeld dat dit ‘ingewikkeld conflict’ een ver van ons bed show is. Dat er op de één of andere manier een excuus zou zijn voor extreem geweld tegen een gehele bevolkingsgroep.

We zijn dan ook enorm teleurgesteld in de Belgische en Europese politiek, en hun uitgesproken steun aan het Israëlische regime. We worden misselijk van de ‘ik stond erbij en ik keek ernaar,’ houding.

De hypocrisie van onze politici kost mensenlevens. Alsof de daden van Hamas een vrijgeleide zijn om weg te kijken van alle dode en gewonde volwassenen, kinderen en baby’s die het Israelische regime maakt. Alsof het bombarderen van woonwijken pas relevant wordt wanneer de overlevenden asiel aanvragen in ons land.

We spreken ons uit: stop de genocide in Palestina. Eis een onmiddellijk staakt-het-vuren. Noem de doorgang voor humanitaire hulp geen succes, noem het een héél klein begin.

De gewelddadige bezetting van de Palestijnse gebieden is al decennialang bezig. De situatie werd genegeerd, het lot van Palestijnen is nooit prioriteit geweest. Dit is geen oorlog tussen twee gelijke partijen, dit is genocide. Het bloedbad dat het Israelische regime vandaag aanricht in Gaza is gruwelijk en absoluut onaanvaardbaar. En toch aarzelen zoveel leiders om zich uit te spreken en om actie te ondernemen.

If not now, when?